Τον Αύγουστο του 1519 αναχώρησαν από τη Σεβίλλη πέντε πλοία. Ανοίχτηκαν στον Ατλαντικό και πολύ σύντομα χάθηκε από τα μάτια των ναυτών ακόμα και το αχνό περίγραμμα της στεριάς. Με σημερινούς όρους, ήταν λες κι ένα διαστημόπλοιο άφηνε πίσω του το όριο του ηλιακού μας συστήματος. Επικρατούσε φόβος.
Τον Αύγουστο του 1519 αναχώρησαν από τη Σεβίλλη πέντε πλοία. Ανοίχτηκαν στον Ατλαντικό και πολύ σύντομα χάθηκε από τα μάτια των ναυτών ακόμα και το αχνό περίγραμμα της στεριάς. Με σημερινούς όρους, ήταν λες κι ένα διαστημόπλοιο άφηνε πίσω του το όριο του ηλιακού μας συστήματος.
Επικρατούσε φόβος. Ο πλοίαρχος ενός πλοίου αποφάσισε να ακολουθήσει δική του πορεία και βρέθηκε σιδηροδέσμιος. Ο πλοίαρχος ενός άλλου πλοίου καταδικάστηκε σε θάνατο επειδή βίασε έναν νεαρό καμαρότο.
Αρχηγός ήταν ο Μαγγελάνος. Δεν υπήρχε περίπτωση να επιτρέψει να του ξεφύγει ο έλεγχος. Τον βασάνιζε το κατόρθωμα του Κολόμβου, είκοσι επτά χρόνια πριν, όταν ο ίδιος ήταν τότε μόλις δώδεκα. Τον βασάνιζε το κατόρθωμα του Βάσκο Νούνιεζ ντε Μπαλμπόα, έξι χρόνια πριν, ο οποίος διέσχισε τα στενά του Παναμά και πέρασε στον Ειρηνικό – ο πρώτος Ευρωπαίος που πετύχαινε κάτι τέτοιο.
Οι ναύτες παρατηρούσαν το σακατεμένο πόδι του Μαγγελάνου, «παράσημο» από τη μάχη που έδωσε με τους Μαροκάνους τη χρονιά που ο Μπαλμπόα διέσχιζε τον Παναμά.
Καταμεσής του ωκεανού είδαν, έντρομοι, αλλόκοτες μπλε φλόγες να εκτείνονται πάνω από τα κατάρτια. Οι φωτιές του Αγίου Ελμου (οι «δικοί μας» Αγιοι Νικολήδες): μια οπή του υπερβατικού στη φύση ή η αποφόρτιση κορώνας που προκαλεί φωτεινό πλάσμα κατά τη διάρκεια έντονου ηλεκτρικού πεδίου στην ατμόσφαιρα.
Οι ναύτες του 1519 έβλεπαν το κορμί ενός αγίου κι έπεφταν στα γόνατα να προσευχηθούν. Ο κόσμος ήταν ακόμη άγνωστος και γεμάτος τέρατα. Η Γη ήταν ακόμη εξωγήινη. Δεν το ήξεραν, μα ήσαν κοσμοναύτες δίχως ένα κουμπί να πατήσουν για να ακουμπήσουν στη σιγουριά της τεχνολογίας.
Στα νότια της Βραζιλίας σφαγιάστηκαν. Μεταξύ τους. Ή έπλευσαν σε ποτάμια νομίζοντας πως είναι ο ωκεανός. Ναυάγησαν με τη μεταλλική γεύση του αίματος στο στόμα τους: τα δόντια τους έπεφταν απ’ το σκορβούτο.
Τον Νοέμβριο του 1520, τα τρία πλοία που είχαν επιζήσει πέρασαν, επιτέλους, στον Ειρηνικό. Τον Μάρτιο του 1521, οι λίγοι εξαθλιωμένοι έπιασαν στεριά: Γκουάμ, έπειτα Φιλιππίνες. Εκεί χάθηκε ο Μαγγελάνος, ο οποίος είχε βαλθεί να αποδείξει ότι η Γη είναι στρογγυλή. Οι ντόπιοι επιτέθηκαν. Ο καπετάνιος κομματιάστηκε.
Ενα πλοίο μονάχα έφτασε στις Μολούκες, στο αρωματικό αρχιπέλαγος της Ινδονησίας με το μοσχοκάρυδο και τα γαρίφαλα.
Νωρίτερα, στις ακρώρειες της Νοτίου Αμερικής, παρατήρησαν στον ουρανό δύο νεφελώματα, τους δύο κοντινότερους γαλαξίες στη Γη. Οι ονομασίες τους εξυψώνουν σήμερα τη μνήμη του κομματιασμένου καπετάνιου: Μικρό και Μέγα Νέφος του Μαγγελάνου. Η Γη ήταν στρογγυλή τελικώς. Ακόμη και γι’ αυτό έπρεπε να χυθεί αίμα.
Ηλίας Μαγκλίνης – https://www.kathimerini.gr/culture/562125094/i-gi-itan-akomi-exogiini/
Κατηγορίες:ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΑ, ΓΕΩΛΟΓΙΑ
physicsgg 
Σχολιάστε