Στο βίντεο που ακολουθεί βλέπουμε την εκτόξευση πυραύλων, από τις επιφάνειες: του Ήλιου, όλων των πλανητών, της Σελήνης, του Πλούτωνα, και του αστεροειδούς Δήμητρα (Ceres). Οι πύραυλοι σε κάθε περίπτωση κινούνται με σταθερή ταχύτητα που ισούται με την ταχύτητα διαφυγής(*). Στο πάνω μέρος αναγράφεται ο χρόνος που απαιτείται ώστε ο κάθε πύραυλος να διανύσει απόσταση 50 km από την επιφάνεια του αστρονομικού αντικειμένου, ενώ στο κάτω μέρος βλέπουμε τις αντίστοιχες ταχύτητες διαφυγής.
(*) Ως ταχύτητα διαφυγής υδ ορίζεται η ελάχιστη ταχύτητα με την οποία πρέπει να εκτοξευθεί ένα σώμα από την επιφάνεια του πλανήτη, έτσι ώστε το σώμα να διαφύγει από το πεδίο βαρύτητας του πλανήτη.
Υποθέτοντας ότι ο πλανήτης έχει μάζα Μ και ακτίνα R (και δεν διαθέτει ατμόσφαιρα), εύκολα αποδεικνύεται εφαρμόζοντας την αρχή διατήρησης της ενέργειας ότι:
physicsgg 
Ωραίο.
Καλό θα ήταν να είχαμε και τις ταχύτητες δορυφορικής περιστροφής σε σχεδόν μηδενικό ύψος, που βρίσκονται με διαίρεση με την τετραγωνική ρίζα του δύο.
Για παράδειγμα ο δορυφόρος της γης έχει ταχύτητα 11,2/1,41 = 8 km/s.
Η ταχύτητα διαφυγής από την επιφάνεια της Σελήνης είναι 2.8 Km/s . το ερώτημα είναι : πού είχε τόση ενέργεια ο Αετός όταν επιχειρούσε αποσελήνωση;(όταν μάλιστα χρειάστηκε άλλη τόση ενέργεια για να προσεδαφιστεί μια που δεν υπάρχει ατμόσφαιρα για να τον φρενάρει.) Δεν ασπάζομαι θεωρίες συνομωσίας, απλά έχω απορία.
Η NASA δεν χρησιμοποιεί την λογική του κανονιού του Ιουλίου Βερν για να πετύχει ταχύτητες διαφυγής είτε από το πεδίο βαρύτητας της Γης είτε από τη Σελήνη. Αν καταφέρεις να αποκτήσεις κατακόρυφη σταθερή ταχύτητα – έστω και 0,01 εκατοστά ανά sec, τότε θα διαφύγεις από το πεδίο βαρύτητας της Γης