Οι λευκοί νάνοι είναι νεκρά αστέρια που έχουν καταναλώσει τα πυρηνικά τους καύσιμα, αλλά δεν καταρρέουν βαρυτικά εξαιτίας της πίεσης που ασκεί το σχετικιστικά εκφυλισμένο αέριο των ηλεκτρονίων τους. Επιπλέον όσο μεγαλύτερη είναι η μάζα τους τόσο μικρότερη είναι η ακτίνα τους.
Οι αστρονόμοι ανακοίνωσαν χτες την ανακάλυψη ενός λευκού νάνου με την μικρότερη ακτίνα και με την μεγαλύτερη μάζα που έχει ποτέ βρεθεί στο σύμπαν μέχρι σήμερα. Έχει μάζα κατά 35% μεγαλύτερη του Ήλιου, παρόλο που ξεπερνά ελάχιστα σε μέγεθος τη Σελήνη, έχοντας διάμετρο μόνο 4.300 χιλιομέτρων (έναντι 3.475 χλμ. της Σελήνης). Η μάζα του βρίσκεται πολύ κοντά στην κόψη του ξυραφιού, στο όριο Τσαντρασεκάρ (ΜCh=1,4MꙨ όπου MꙨ η μάζα του ήλιου), πέρα από το οποίο η πίεση του σχετικιστικά εκφυλισμένου αέριου ηλεκτρονίων δεν μπορεί να συγκρατήσει την βαρυτική του κατάρρευση προς την ανυπαρξία [Διαβάστε σχετικά: Οι λευκοί νάνοι και το όριο Τσαντρασεκάρ]
Πρόκειται για ένα βαρύ άστρο, σε απόσταση 130 ετών φωτός από τη Γη, το οποίο έχει προέλθει από τη συγχώνευση δύο άλλων μικρότερων λευκών νάνων. Οι επιστήμονες, με επικεφαλής την αστροφυσικό Ilaria Caiazzo του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Καλιφόρνια (Caltech), που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Nature«, επιβεβαίωσαν την ανακάλυψη τόσο με επίγεια τηλεσκόπια της Καλιφόρνια και της Χαβάης, όσο και με διαστημικά (το ευρωπαϊκό Gaia και το αμερικανικό Neil Gehrels Swift).
Ο εν λόγω λευκός νάνος ZTF J1901+1458 διαθέτει ένα πανίσχυρο μαγνητικό πεδίο, σχεδόν ένα δισεκατομμύριο φορές ισχυρότερο από εκείνο του Ήλιου. Το άστρο, που έχει ηλικία μόνο 100 εκατομμυρίων ετών σε αυτή τη μορφή, περιστρέφεται με αστραπιαία ταχύτητα γύρω από τον άξονα του, διαγράφοντας μια πλήρη περιστροφή κάθε 6,94 λεπτά (έναντι 27 ημερών του Ήλιου).
Η πολύ μικρή περίοδος ιδιο-περιστροφής των 7 λεπτών και το ισχυρό μαγνητικό πεδίο στην επιφάνειά του (κυμαίνεται μεταξύ 600 megagauss και 900 megagauss) είναι τα στοιχεία που αποδεικνύουν ότι ο λευκός νάνος ZTF J1901+1458 προέκυψε από συγχώνευση δυο μικρότερων λευκών νάνων που αποτελούσαν δυαδικό σύστημα.
Ο δικός μας Ήλιος, αφού διογκωθεί σε ερυθρό γίγαντα σε περίπου πέντε δισεκατομμύρια χρόνια, τελικά θα αποβάλει τα εξωτερικά στρώματα του και θα συρρικνωθεί σε ένα πυκνό λευκό νάνο. Σχεδόν το 97% των άστρων καταλήγουν λευκοί νάνοι. Μόνο οι μαύρες τρύπες και τα άστρα νετρονίων έχουν μεγαλύτερη πυκνότητα από τους λευκούς νάνους.
πηγή: https://www.amna.gr/home/article/566148/Anakalufthike-to-mikrotero-astro-leukos-nanos-pou-echei-pote-brethei – https://www.caltech.edu/about/news/a-white-dwarf-living-on-the-edge
Κατηγορίες:ΑΣΤΡΟΦΥΣΙΚΗ
physicsgg 
Σχολιάστε