Σύμφωνα με την παράδοση, ο Αριστοτέλης αποκάλεσε πρώτους φυσικούς κάποιους ευγενείς από την Μίλητο, μια ανθούσα ελληνική πόλη στα παράλια της Μικράς Ασίας, και κατονόμασε έξι ακόμα Έλληνες δημόσιους αγορητές ως διαδόχους τους. Αν ακολουθήσουμε τον φιλελληνικό μύθο της δημιουργίας, κανένας Έλληνας φυσικός δεν έμαθε κάτι σημαντικό από κάποιον βάρβαρο στη διάρκεια των διακοσίων πενήντα χρόνων που κύλισαν ανάμεσα στον πρεσβύτερο ανάμεσά τους, τον Θαλή τον Μιλήσιο, και στον Αριστοτέλη. Η ιστορία ότι ο Πυθαγόρας, αν υπήρξε, πέρασε ένα μέρος της ζωής του στην Αίγυπτο υπαινίσσεται κάποιες εξωτερικές επιρροές. Η μελέτη ορισμένων κειμένων σε σφηνοειδή γραφή αποκαλύπτει για Βαβυλώνιους φυσικές γνώσεις που από κάποιες απόψεις είναι πιο προχωρημένες από εκείνες των αρχαίων Ελλήνων. Ωστόσο, ο Αριστοτέλης δεν θεωρούσε βασικό κριτήριο για να εντοπίζει τους προκατόχους του το ότι ήταν Έλληνες, αλλά το ότι είχαν έρθει σε ρήξη με προκαταλήψεις που οδηγούσαν στην αδράνεια και τον εφησυχασμό. Και, παρά τις ισχυρές ενδείξεις περί του αντιθέτου, οι προκάτοχοί του πίστευαν όντως ότι ο φυσικός κόσμος λειτουργεί βάσει αρχών που έχουν μορφή νόμων και μπορούν να αποκαλυφθούν από το ανθρώπινο μυαλό, παραμένοντας ανεπηρέαστοι από παρεμβατικούς θεούς και δαίμονες.
Ανεξάρτητα από το αν οι Μιλήσιοι δικαιούνται να τους αποδοθούν τα εύσημα για τη ρήξη – ή στην αντίθετη περίπτωση να κατηγορηθούν για αυτή – , είναι γεγονός ότι εκείνη υπολανθάνει και περιγράφει κάθε μορφή φυσικών, φυσικής φιλοσοφίας και φυσικής επιστήμης. Οι συνέπειές της πάνε πολύ πιο πέρα από το να αντικαταστήσουμε απλώς τις θεϊκές ιδιοτροπίες με μια συμπεριφορά που ακολουθεί κάποιους νόμους. Αφού οι θεοί αναπαριστούσαν πιστά τα χαρακτηριστικά και τη συμπεριφορά των ανθρώπων, η απο-θέωση συνεπαγόταν τον από-ανθρωπομορφισμό. Η πρόοδος της φυσικής συνέχισε να εξαλείφει την προβολή των ανθρώπινων ιδιοτήτων και ιδιομορφιών από τη φύση. Έτσι, η φύση, ή αλλιώς ο αντικειμενικός κόσμος, απώλεσε όχι μόνο την καλοσύνη, την κακοβουλία και το χρώμα, αλλά και κάποια φαινομενικώς απαραίτητα χαρακτηριστικά όπως ο χώρος, ο χρόνος και η αιτιότητα.(…)
Απόσπασμα από το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου: «Μια σύντομη ιστορία της Φυσικής, Από την πεμπτουσία στα κουαρκ«, ΧΕΪΛΜΠΡΟΝ ΤΖ. Λ. Μετάφραση Ανδρέας Μιχαηλίδης, εκδόσεις αλεξάνδρεια
physicsgg 
Σχολιάστε