Ζυμώνατε, μέρες και νύχτες, ζυμώνατε
τον ουράνιο πηλό σας και μεις περιμέναμε,
αχτίνες ωραίες, παντοδύναμες, αστέρια και χρώματα
να πεταχτούν απ’ τα χέρια σας.
(Ν. Βρετάκος, Γράμμα στον Ρ. Οπενχάιμερ)

(…) Η Πυρηνική Φυσική οδηγεί στις ακρογωνιαίες γνώσεις. Όχι μόνον αυτό. Δίνει την δυνατότητα ευημερίας μέσω της ενέργειας που προσφέρει. Έτσι ο άνθρωπος θα έχει ποσοστό χρόνου μέσα στο 24ωρό του πολύ πιο μεγάλο από το χτες, για να ασχοληθεί με πνευματικά πράγματα.

Ο άνθρωπος πριν 100 χρόνια έπρεπε να δουλεύει 16 ώρες το 24ωρο για να βγάλει το ψωμί του. Πριν 50 χρόνια περίπου κατάκτησε το 8ωρο. Όλοι είμαστε σίγουροι πως μετά 50-100 χρόνια θα χρειάζονται μόνο 4 με 5 ώρες για τον επιούσιο. Είναι ζήτημα εκπαίδευσης και ευθύνης της νέας κοινωνίας, οι υπόλοιπες ώρες του 24ώρου να δαπανούνται για πνευματικές, σαν πως ταιριάζει στον άνθρωπο, και όχι χυδαίες απασχολήσεις.

Ο άνθρωπος έχει ανάγκη φθηνών πηγών ενέργειας και ολοένα μεγαλύτερων, όχι μόνο για την ελάττωση των ωρών εργασίας, αλλά επειδή οι ανάγκες ενέργειας του τεχνολογικού πολιτισμού αυξάνονται με τις ελεύθερες ώρες του ανθρώπου. Από τις 16 ώρες πέσαμε στις 12, χάρις στον ατμό-κάρβουνο. Από τις 12 πέσαμε στις 8 χάρις στο πετρέλαιο. Θα φτάσουμε στις 5 ώρες, χάρις στις νέες πηγές ενέργειας και κατά κυριότητα στην Πυρηνική ενέργεια (στη σχάση και στην πολλά υποσχόμενη σύντηξη).

Πιστεύουμε ότι δεν ήταν μόνο η ανάγκη για κοινωνική δικαιοσύνη που έδωσε αυτές τις κατακτήσεις. Ήταν και συνέβαλαν κατά πολύ, θα έλεγα κατά συνθήκη, οι πηγές ενέργειας που είχε, έχει, κατακτήσει ο άνθρωπος.

Στην ευδαιμονική κοινωνία οι υποσχέσεις του ελάχιστου κόπου δίνονται από τους Φυσικούς. Όμως ταυτόχρονα η ενεργειακή λύση στη μορφή της Πυρηνικής ενέργειας ενέχει όλα τα χαρακτηριστικά του καλού και του κακού. Μπορεί να είναι η λύση για την ευδαιμονία του Ανθρώπου, όπως συγχρόνως μπορεί να είναι (ή να δοκιμάστηκε), για την καταστροφή του. Ο Φυσικός σαν νέος Προμηθέας έχει το καθημερινό του δράμα. Έχει τον βασανιστικό απολογισμό κάθε μέρα αν η προσφορά του βοηθάει την Ανθρωπότητα. Οι γύπες του Ναγκασάκι, της Χιροσίμα, όλων των ατομικών δοκιμών, κλπ., του ξεσκίζουν τις σάρκες και του τρώνε το ήπαρ. Πάνω σ’ αυτό το δράμα ο τάλας Oppenheimer (ο Ληρ της Φυσικής, που πολλά βασανίστηκε) έγραφε σ’ ενα μνημόσυνο του Einstein: «… Στα τελευταία χρόνια της ζωής του, μέσα στην απελπισία που του προξενούσαν οι εξοπλισμοί και οι πόλεμοι, ο Einstein, έλεγε ότι εάν μπορούσε να ξαναρχίσει την ζωή του θα έκανε τον υδραυλικό. Έδινε μέσα σ’ αυτή την λέξη μια δόση σοβαρότητας και αστείου συνάμα, που κανείς όμως σήμερα δεν έχει το δικαίωμα να την αλλοιώσει. Πιστέψε με, ο Einstein δεν είχε καμία ιδέα τι είναι η ζωή του υδραυλικού, ιδίως στις Ενωμένες Πολιτείες, όπου για τον σπεσιαλίστα αυτόν λέγεται το αστείο: πως όταν καλείται για μια επείγουσα δουλειά ποτέ δεν φέρνει μαζί του τα εργαλεία του. Ο Einstein έφερνε πάντα μαζί του τα εργαλεία του. Ήταν ένας Φυσικός, ένας φιλόσοφος της Φύσης, ο πιο μεγάλος της εποχής μας…»

Έχω ακούσει πολλές φορές Φυσικούς της πρώτης γραμμής, να αναρωτιούνται αν θα έπρεπε να κάνουν τον Υδραυλικό… Όμως πέρα από τα μαύρα σύννεφα της συνειδησιακής κρίσης υπάρχουν φάροι χαράς, οι υποσχέσεις της παραπέρα γνώσης και της πανανθρώπινης Ευδαιμονίας.(…)

απόσπασμα από την εισαγωγή του βιβλίου «Φυσική Νετρονίων», του Στέφανου Χαραλάμπους (το κείμενο γράφτηκε στις 17/4/1981)

Κατηγορίες:ΠΥΡΗΝΙΚΗ ΦΥΣΙΚΗ

Ετικέτες: EINSTEIN, ΑΙΝΣΤΑΙΝ, Oppenheimer, PHYSICS