Το 1596, ο Κέπλερ ισχυρίστηκε ότι οι πλανητικές τροχιές θα ακολουθούσαν το «σχέδιο του Θεού» μόνο εάν υπήρχαν δύο ακόμη πλανήτες: ένας μεταξύ του Άρη και του Δία και ένας μεταξύ του Ερμή και της Αφροδίτης. Το 1777, ο Johann Elert Bode χρησιμοποιώντας τις παρατηρήσεις του Johann Daniel Titius, ανακάλυψε έναν κανόνα βάσει του οποίου μπορούμε να υπολογίζουμε τις μέσες αποστάσεις των πλανητών από τον Ήλιο.

Πρόκειται για την εξίσωση Titius–Bode: r = 0.4 + 0.3·2ⁿ , στην οποία αν θέσουμε τις τιμές n = −∞, 0, 1, 2, … παίρνουμε τις αποστάσεις των πλανητών από τον Ήλιο σε αστρονομικές μονάδες (1 αστρονομική μονάδα=η μέση απόσταση Γη-Ήλιου=150 εκατομμύρια χιλιόμετρα).

Παρατηρούμε ότι η εξίσωση Titius-Bode ενώ αποτυγχάνει στην περίπτωση του Ποσειδώνα, προέβλεπε (για n=3) την ύπαρξη ενός ακόμη πλανήτη ανάμεσα στον Άρη και τον Δία. Έτσι, το 1801 ο Giuseppe Piazzi, βρήκε ένα αντικείμενο στη θέση αυτή, τον πλανήτη-νάνο Δήμητρα (Ceres). Αργότερα, οι αστρονόμοι βρήκαν κι άλλους αστεροειδείς σε μια ζώνη μεταξύ του Άρη και του Δία. Αλλά το πρώτο αντικείμενο που βρέθηκε εκεί (η Δήμητρα), ήταν και το μεγαλύτερο.

Το 2015, η ΝΑSA κατηύθυνε το διαστημικό σκάφος Dawn (Αυγή) προς τον πλανήτη-νάνο Δήμητρα (Ceres). Και βρήκε κάτι πολύ εντυπωσιακό. Ότι η επιφάνεια της Δήμητρας είναι ένας πρώην ωκεάνιος κόσμος. Ένα μείγμα πάγου με ένυδρα ορυκτά και άργιλο (πηλό). Ο άργιλος στη Γη παράγεται κυρίως από τη διάβρωση των πετρωμάτων από το νερό. Επιπλέον ο περισσότερος πηλός στη Γη σχηματίστηκε μετά την ανάπτυξη των λειχηνών και των φυτών, που έχουν την ικανότητα να διασπούν βράχους. Η Δήμητρα πιθανότατα δεν έχει εσωτερικό ωκεανό υγρού νερού ακριβώς όπως ο δορυφόρος του Δία, Ευρώπη. Φαίνεται όμως ότι η άλμη εξακολουθεί να ρέει από τον εξωτερικό του μανδύα και να φτάνει στην επιφάνεια.

Μια νέα δημοσίευση στο περιοδικό Nature Astronomy υποστηρίζει ότι η Δήμητρα περιέχει πολύ πάγο και κάποτε ήταν ένας κόσμος καλυμμένος από ωκεανούς, κάτι που παλαιότερα θεωρούνταν αδύνατο. Σύμφωνα με τη δημοσίευση πρέπει να υπάρχει πολύ παγωμένο νερό κοντά στην επιφάνεια της Δήμητρας αλλά και σταδιακά καθώς προχωράμε βαθύτερα στο εσωτρικό της. Οι επιστήμονες πίστευαν ότι αν η Δήμητρα ήταν πολύ παγωμένη, οι κρατήρες θα παραμορφώνονταν γρήγορα με την πάροδο του χρόνου, όπως οι παγετώνες στη Γη. Η νέα δημοσίευση αποδεικνύει μέσω προσομοιώσεων ότι ο πάγος μπορεί να είναι πιο σταθερός στις συνθήκες που επικρατούν στη Δήμητρα εξαιτίας της ανάμειξής του με συμπαγή πετρώματα.

πηγές:
1. Asteroid Ceres is a former ocean world that slowly formed into a giant, murky icy orb – https://phys.org/news/2024-09-asteroid-ceres-ocean-world-slowly.html – https://www.nature.com/articles/s41550-024-02350-4
2. An ancient and impure frozen ocean on Ceres implied by its ice-rich crust – https://www.nature.com/articles/s41550-024-02350-4

Κατηγορίες:ΑΣΤΡΟΒΙΟΛΟΓΙΑ, ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΑ, ΑΣΤΡΟΦΥΣΙΚΗ

Ετικέτες: Ceres, DAWN, PHYSICS