Αυτό που με τράβηξε στη Φυσική ήταν η υποψία ότι πέρα από τη θανατηφόρα πλήξη του μαθήματος που διδάσκονταν στο σχολείο, πίσω από την ηλιθιότητα όλων αυτών των ασκήσεων με μάζες δεμένες σε ελατήρια και μεταλλικές ράβδους που κινούνται σε μαγνητικά πεδία, με διακόπτες που ανοιγοκλείνουν δημιουργώντας κυκλικά και ημικυκλικά ηλεκτρικά ρεύματα και κινούμενες ράβδους πάνω σε κυλιόμενους δίσκους (*), υπήρχε μια γνήσια περιέργεια να κατανοήσω την φύση της πραγματικότητας. Μια περιέργεια που αντηχούσε στη δική μου ανήσυχη, εφηβική επιθυμία να δοκιμάσω τα πάντα, να ταξιδέψω παντού – να ζήσω σε όσο το δυνατόν περισσότερες χώρες και καταστάσεις, κορίτσια, βιβλία, περισσότερη μουσική και όσο το δυνατόν περισσότερες ιδέες…

Η εφηβεία είναι η εποχή που τα δίκτυα των νευρώνων στον εγκέφαλο αναδιατάσσονται ξαφνικά. Όλα φαίνονται έντονα, όλα είναι δελεαστικά, όλα είναι αποπροσανατολιστικά. Ήμουν μπερδεμένos και γεμάτos ερωτηματικά. Ήθελα να καταλάβω την φύση των πραγμάτων. Ήθελα να μάθω πώς η σκέψη μας καταφέρνει να κατανοήσει την φύση. Τι είναι η πραγματικότητα; Τι είναι όλα όσα μας περιβάλλουν; Τι είναι αυτό το «εγώ» που προκαλεί τη σκέψη;
Ήταν αυτή η ακραία, η έντονη εφηβική περιέργεια που με ώθησε να σπουδάσω Φυσική, αναζητώντας τις ερμηνείες που θα μπορούσε να προσφέρει η επιστήμη – η μεγάλη Νέα Γνώση της εποχής μας… Όχι ότι περίμενα όλες τις απαντήσεις, πόσο μάλλον οριστικές. Αλλά πώς θα μπορούσε κανείς να αγνοήσει αυτό που η ανθρωπότητα είχε καταφέρει να κατανοήσει, τους τελευταίους δύο αιώνες, σχετικά με τις μικροσκοπικές και μακροσκοπικές δομές της ύλης και την εξέλιξη του σύμπαντος;

πηγή: Carlo Rovelli, «Helgoland» , Penguin Books Ltd.

(*) μια επίκαιρη απόδοση του «behind the stubidity of all those exercises with springs, levers and rolling balls»

Κατηγορίες:ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ, ΦΥΣΙΚΗ

Ετικέτες: Carlo Rovelli, PHYSICS