Είναι κι αυτά πετράδια
Που ρίχνουνε στον πετροπόλεμο τα παλικάρια.

Καρπός ελαίου (*)

(…)
Ένας νέος συναντά μια νέα και την φιλεί
Από τα χείλη της αναπηδούν οι λέξεις μεθυσμένες
Όλη η ζωή τους μοιάζει με λιβάδι
Επαύλεις εδώ κι εκεί κοσμούν την πρασιά των
Νεότης νεότης τι ωραία που είναι τα μαλλιά σου
Τα χαϊμαλιά σου τα στολίζουν άνθη μυγδαλιάς που
ανθεί σε χώρα πεδινή
Οι θρίαμβοι των Καισάρων περνούν καμιά φορά
απ’ αυτή τη χώρα και παρασύρουν τα νερά των
κήπων
Οι γυναίκες των κηπουρών γυμνώνουν τα στήθη
των και τους παρακαλούν
Μια σειρά μαργαριταριών στάζει σε μια χοάνη
Κάθε μαργαριτάρι είναι μια σταγών και κάθε σταγών
ένας δράκος
Το κάστρο του κατέρρευσε και τώρα παίζουν τα παιδάκια
με τους ίσκιους
Τα θρύψαλα του καθρέφτη της πυργοδέσποινας
είναι κι αυτά πετράδια
Που ρίχνουνε στον πετροπόλεμο τα παλικάρια.

Ανδρέας Εμπειρίκος, «Οι σπόνδυλοι της πολιτείας»,1935 [ΕΝΔΟΧΩΡΑ1934-1937]

(*) «Σ’ ένα ποίημα σαν αυτό, κανένα από τα φλέγοντα προβλήματα που απασχολούν τον άνθρωπο δεν λύεται∙ καταλύεται όμως η συλλογιστική που τα προκάλεσε – κάτι ριζοσπαστικότερο και, για την αποστολή της τέχνης, ευγενέστερο». Οδυσσέας Ελύτης, «Αναφορά στον Ανδρέα Εμπειρίκο»

Κατηγορίες:ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

Ετικέτες: ΕΛΥΤΗΣ, ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ, ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ