Εικόνα του γαλαξία NGC 1277 που ελήφθη από το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble. Ο γαλαξίας αυτός περιέχει μαι από τις μεγαλύτερες μαύρες τρύπες. Η μάζα της υπολογίζεται γύρω στα 17 δισεκατομμύρια ηλιακές μάζες, και αποτελεί το 14% της συνολικής μάζας του γαλαξία. (nature.com)

Είναι γνωστό ότι οι αστρονόμοι θεωρούν πως το κέντρο κάθε γαλαξία περιέχει μια μαύρη τρύπα.
Ο Karl Gebhardt του Πανεπιστημίου του Τέξας στο Όστιν και οι συνεργάτες του ανακάλυψαν έναν μικρό γαλαξία, τον NGC 1277, στον οποίο η μαύρη τρύπα που περιέχεται στο κέντρο του αντιστοιχεί στο 14% της συνολικής του μάζας. Αυτό το ποσοστό θεωρείται τεράστιο από τους τους αστρονόμους, γιατί συνήθως, οι μαύρες τρύπες αποτελούν 0,1% της μάζας ενός γαλαξία. Αυτή η μαύρη τρύπα έχει μάζα ίση με την μάζα  17 δισεκατομμυρίων ήλιων.  Η ανακάλυψη έγινε με χρήση του τηλεσκοπίου Hubble καθώς και του τηλεσκοπίου Hobby-Eberly στο Παρατηρητήριο McDonald του Πανεπιστημίου του Τέξας στο Οστιν. 

Ο γαλαξίας ΝGC 1277 βρίσκεται στον αστερισμό του Περσέα και απέχει περίπου 250 εκατομμύρια έτη φωτός από τη Γη. Η μελέτη του γαλαξία αυτού (και της μαύρης τρύπας του) θα μπορούσε ίσως να οδηγήσει στην κατανόηση των αστρικών αντικειμένων που ονομάζονται κβάζαρ.

Θα περίμενε κανείς ότι η μαύρη τρύπα στο κέντρο του NGC 1277 να έχει μικρότερη μάζα από τη δική μας μαύρη τρύπα – σύμφωνα με την κρατούσα θεωρία, η κεντρική μαύρη τρύπα πρέπει να έχει μάζα ανάλογη με το μέγεθος του γαλαξία. Οι ερευνητές παραδέχονται ότι αδυνατούν να εξηγήσουν αυτή την ακραία μάζα: οι μαύρες τρύπες πιστεύεται ότι αυξάνουν τη μάζα τους απορροφώντας υλικά από τους γαλαξίες που τις φιλοξενούν. Αν όμως ο NGC 1277 διέθετε αρκετή μάζα για να τροφοδοτήσει το τέρας, τότε θα έπρεπε να έχει αρκετή μάζα για το σχηματισμό περισσότερων άστρων από ό,τι πραγματικά διαθέτει.

Επιπλέον, ο NGC 1277 δεν φαίνεται να είχε συγκρουστεί στο παρελθόν με άλλους γαλαξίες, επομένως δεν μπορεί να τράβηξε επιπλέον μάζα από τη γειτονιά του.

Η διάμετρος της μαύρης τρύπας συγκρίνεται με το μέγεθος της τροχιάς του του Ποσειδώνα στο πλανητικό μας σύστημα

Ο  Remco Van den Bosch του Ινστιτούτου Αστρονομίας Max Planck στη Χαϊδελβέργη, επικεφαλής της μελέτης, εικάζει τώρα ότι η μαύρη τρύπα μπορεί να είναι απομεινάρι ενός αρχαίου κβάζαρ που με κάποιο τρόπο κατέληξε σχετικά κοντά στον Γαλαξία μας.

Τις τελευταίες δεκαετίες, οι αστρονόμοι έχουν συνειδητοποιήσει ότι τα κβάζαρ είναι στην πραγματικότητα μαύρες τρύπες μεγάλης μάζας, και ότι η λάμψη τους προέρχεται από αέρια που θερμαίνονται σε ακραίες θερμοκρασίες λίγο πριν χαθούν για πάντα μέσα στην τρύπα.

Μέχρι σήμερα, όμως, κανείς δεν έχει καταφέρει να εξηγήσει πώς τα κβάζαρ έγιναν τόσο βαριά και ισχυρά σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα μετά τη Μεγάλη Έκρηξη που γέννησε το Σύμπαν.

Εφόσον επιβεβαιωθούν οι εκτιμήσεις της νέας μελέτης, κάτι που μένει να φανεί στο μέλλον, οι παρατηρήσεις του NGC 1277 θα μπορούσαν να βοηθήσουν στη λύση του μυστηρίου των κβάζαρ.

Στο μεταξύ, η ερευνητική ομάδα θα εξετάσει πέντε ακόμα γαλαξίες που μοιάζουν με τον NGC 1277 για να διαπιστώσει αν κρύβουν κι αυτοί τέτοια κοσμικά τέρατα.

ΠΗΓΕΣ: news.in.gr – www.dailytexanonline.com

Κατηγορίες:ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΑ, ΑΣΤΡΟΦΥΣΙΚΗ, ΜΑΥΡΕΣ ΤΡΥΠΕΣ

Ετικέτες: ΚΒΑΖΑΡ