Η μεγάλη επανάσταση του 20ού και του 21ου αιώνα στις φυσικές επιστήμες άλλαξε την εικόνα μας για τον κόσμο. Η σχετικότητα, η κβαντομηχανική, η κοσμολογία της μεγάλης έκρηξης και οι πρόσφατες θεωρίες των χορδών και των βρόχων ανέτρεψαν εκ βάθρων την παλιά, στατική και μηχανιστική κοσμοαντίληψη της κλασικής φυσικής, οικοδομώντας μια ιστορική και υλιστική εικόνα της φύσης. Η βιολογία ολοκλήρωσε το έργο του Δαρβίνου, αποκαλύπτοντας τα μυστικά της ζωής.
Στο παρόν βιβλίο ο Χρήστος Κεφαλής εξετάζει τη συνεισφορά των πιο επιφανών φυσικών επιστημόνων που θεμελίωσαν και προώθησαν τη μεγάλη επιστημονική επανάσταση, από τον Αϊνστάιν και τον Μπορ ως τον Χόκινγκ και τους άλλους σύγχρονους συνεχιστές τους. Επιχειρηματολογεί ότι η εικόνα του κόσμου που προκύπτει από τις ανακαλύψεις τους έχει στο επίκεντρό της τις έννοιες της αντιφατικότητας, αυθυπαρξίας και αυτοεξέλιξης της φύσης, που βρίσκονται στη βάση της μαρξιστικής διαλεκτικής. Ταυτόχρονα υπογραμμίζει τα αθεϊστικά και ριζοσπαστικά συμπεράσματα που συνάγουν από τις θεωρίες τους οι κορυφαίοι φυσικοί.
Ο συγγραφέας επιχειρεί έτσι να αναδείξει τη διαδοχή των επιστημονικών θεωριών ως μια διαλεκτική ανέλιξη αλληλένδετων στιγμών προς την ενιαία γνώση της φύσης.

Το έργο εικοσιτριών σταρ της Φυσικής επιστήμης στον 20^o και 21^o αιώνα εξετάζει, υπό το φως της διαλεκτικής θεωρίας, ο χημικός Χρήστος Κεφαλής, στο βιβλίο του «Οι μεγάλοι φυσικοί επιστήμονες», που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Τόπος.

Γεννημένος το 1963, απόφοιτος του χημικού τμήματος της φυσικομαθηματικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, διευθυντής σύνταξης του περιοδικού «Μαρξιστική Σκέψη», παρουσιάζει την συνεισφορά των χαρισματικών φυσικών, που δημιούργησαν την μεγάλη επιστημονική επανάσταση κόντρα στις μυθολογικές και μεταφυσικές ερμηνείες του κόσμου.

Θεαματικές, απρόβλεπτες, συχνά αινιγματικές ανατροπές, αγκάλιασαν την φυσική, την κοσμολογία, τη βιολογία, τονίζει στον πρόλογο του, επισημαίνοντας ότι ήταν η εποχή της σχετικότητας, της κβαντομηχανικής, της μεγάλης έκρηξης και των θεωριών των χορδών και των βρόχων, αλλά και της ανακάλυψης του DNA.

«Μέσα από αυτόν τον κυκεώνα, αναδύθηκε βαθμιαία μια ενιαία, αρμονική κοσμοεικόνα, που δίνει έμφαση στην καθολική ιστορικότητα της ύπαρξης. Χάρη στο έργο των κορυφαίων εκπροσώπων της, από τον Αϊνστάιν και τον Χάιζενμπεργκ ως τον Χόκινγκ και τον Ντόκινς, η επιστήμη αποκάλυψε τα μυστικά της φύσης και της ζωής, του μικρόκοσμου και του Σύμπαντος», επισημαίνει.

Υπογραμμίζοντας την διπλή υπόσταση του βιβλίου, αναφέρει πως ταυτόχρονα, η επιστημονική επανάσταση θεμελίωσε ένα νέο ρεύμα φιλοσοφικών ιδεών, φορείς του οποίου υπήρξαν οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές της, οι οποίοι αποδείχτηκαν λαμπροί στοχαστές.

Στις 382 σελίδες του πονήματος παρελαύνουν οι σημαιοφόροι της γνώσης: ο Γερμανοεβραίος Αλμπερτ Αϊνστάιν, ο Δανός Νιλς Μπορ, ο Γερμανός Βέρνερ Χάιζενμπεργκ, ο Ελβετοάγγλος Πολ Ντιράκ, ο Ρωσοαμερικανός Ρίτσαρντ Φάινμαν, ο αμερικανοεβραίος Μάρει Γκελ-Μαν και άλλοι.

Το βιβλίο ξεκινάει με τον Αϊνστάιν, γεννημένος στο Ουλμ της Γερμανίας το 1879, μεγάλωσε στο Μόναχο και αργότερα, όταν η επιχείρηση του πατέρα του χρεοκόπησε, μετανάστευσε οικογενειακώς στο Μιλάνο, στην Πάβια και στη Ζυρίχη, όπου σπούδασε μαθηματικά και φυσική.

Το 1905, ολοκληρώνοντας το δικτατορικό διδακτορικό του, δημοσίευσε την εργασία του για την θεωρία της σχετικότητας που τον έκανε γνωστό παγκοσμίως. Το ίδιο έτος ασχολήθηκε με την στατιστική μηχανική και την κβαντική θεωρία. Το 1911 αναδείχθηκε καθηγητής στην Πράγα. Το 1921 επισκέφτηκε την Αμερική, την ίδια χρονιά που τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ για την ερμηνεία του φωτοηλεκτρικού φαινομένου. Εκ τότε περιόδευσε σε πολλές χώρες της Ασίας.

Επέστρεψε στην Γερμανία αλλά τον Δεκέμβριο του 1932 αναγκάστηκε να επιστρέψει στις Ηνωμένες Πολιτείες, λόγω των απειλών κατά της ζωής του από τους Ναζί. Καθηγητής στο Πρίνστον καταπιάστηκε με το πρόβλημα της ενοποίησης των φυσικών δυνάμεων. Ο Αϊνστάιν, αυτός ο έξοχος βιολιστής, δεν υπήρξε μόνο επιστήμονας των εργαστηρίων αλλά αναδείχθηκε σε ακτιβιστή της εποχής του παλεύοντας για την ειρήνη, αναγνωρίζοντας τον σοσιαλισμό ως μόνη διέξοδο από την σύγχρονη κρίση του πολιτισμού.

Ο συγγραφέας μετά τα βιογραφικά στοιχεία, αναλύει εν εκτάσει την θεωρία της σχετικότητας που βασίστηκε σε δύο αξιώματα. Πρώτο : οι νόμοι της φύσης είναι οι ίδιοι για όλους τους παρατηρητές σε ευθύγραμμη ομαλή κίνηση. Και δεύτερο: η ταχύτητα του φωτός στο κενό είναι σταθερή, δηλαδή η μέτρηση της δεν εξαρτάται από την κίνηση του παρατηρητή.

Η μελέτη αυτή βασίζεται στην υλιστική διαλεκτική και στις δύο της όψεις: στην κοινωνική εξέλιξη και στην λογική μεθοδολογία. Ο επίλογος αφορά «την διαλεκτική αντίφαση» και την ενότητα των αντιθέσεων: δράση, αλληλεπίδραση, δύναμη στο χώρο, στον χρόνο και την ιστορία. skai.gr

Διαβάστε επίσης: Η διαλεκτική και οι φυσικοί επιστήμονες

Κατηγορίες:ΙΣΤΟΡΙΑ, ΦΥΣΙΚΗ